امروز بچه‌های استودیوی مزه‌اویو چیکن پاستا آشیانه ای را تهیه کرده بودند که از نظر خوشمزگی کم از جوج‌های مهران مدیری نداشت. هرچند آن‌جا جوج بود و این‌جا آشیانه جوج! اما مهم طعم لذیذ آن بود که به‌هرحال چیزی از آن نصیب من نشد. 😕 تا جایی که به خاطر دارم، این غذا آماده شده بود و من دلم را حسابی صابون زده بودم، چراکه از بوی محصورکننده‌اش مدت زیادی را در خلسه سپری کرده بودم! بالاخره انتظارها به‌سرآمد و چیکن پاستا آشیانه ای آماده شد. زیبا و باوقار در ظرف ناهار! در پوست خودم نمی‌گنجیدم و خوشحال از این‌که الان دلی از عزا درمی‌آورم. پیش رویم کلی آشیانه بود و در سرم گویی صدای پرنده ‌می‌آمد. با لذت خاص و چشمانی جادوشده به سمت آشیانه‌ها می‌خزیدم، انگار ماری بر تنه درخت. ناگهان! صدایی من را به دنیای واقعی برگرداند. آقای مزه بالای سرم ایستاده بود و با لذت خاصی گفت: “به اینا دست نزن برای عکاسیه!” با کاسه‌ای در دست و صدای ملچ‌ملوچ: “بفرما نون و ماست!” 😒